Intuïtie in tijden van onrust

 

Mijn moederinstinct had het overgenomen. Ik was veranderd in een levend matras. Ik wist, ze heeft me nodig en ik was er voor haar.

Vorig jaar ben ik moeder geworden van mijn derde kindje, dochter Jackie. Het gevoel dat er iets niet klopte begon al in de kraamweek. Jackie maakte rare geluidjes, alsof ze heel erg verkouden was maar ik zag geen snottebellen. De kraamverzorgster deed het af met nieuwe geluidjes waar je weer aan moet wennen, want het is zo lang geleden van de jongens. 

Spugen waren we wel bekend mee van haar oudste broer. Die had er verder geen last van. Bij haar zag je het ongemak in haar lichaampje, onrust na de voeding met als resultaat volledige flessen die weer terug kwamen. Jackie vond plat in haar bedje liggen niet fijn, op haar zij hield ze het even uit maar alleen bij mij viel ze echt in een diepe slaap. Ook de eerste wandeling in de wagen en de daarop volgende waren geen succes. Ze moest dan altijd huilen, nou nee niet huilen, ze schreeuwde het uit. 

De bekende babyacne verdween bij Jackie niet maar leek alleen maar heftiger te worden, ze schuurde soms met haar hoofdje tegen het matras van haar bed. Het was allemaal normaal werd mij gezegd. De rare geluidjes werden steeds heftiger, het leek soms wel of ze stikte. Piepende ademhaling alsof er iets vast zat in haar keel. Een happy wheezer noemde ze het maar Jackie leek op dat moment helemaal niet zo happy. 

Op een ochtend toen Jackie vier weken oud was werd ze wakker met opgezwollen ogen. Ik belde maar weer eens de huisarts en kon gelijk terecht. Dit keer bij iemand anders, een hele vriendelijke arts, bijna met pensioen. Hij hoorde mijn verhaal aan, en onderzocht Jackie. Hij kwam direct ter zaken, 99% zeker koemelkallergie. Ehm en die 1 % vroeg ik. Die zal de komende dagen duidelijk worden want je krijgt een voorschrift voor koemelkvrije voeding. 

Binnen een week was haar uitslag weg, ze heeft nooit meer die rare geluiden gemaakt en na drie dagen hadden we een heel ander kind. We waren er nog niet maar het ging echt een stuk beter. Ik kon haar zelfs even in de box leggen om naar de wc te gaan. En in de wandelwagen viel ze in slaap. In de vier weken van haar bestaan was ik zonder dat ik het door had veranderd in een levend matras en kangoeroe die haar kind in een buidel droeg. Geen moment kon ik haar neerleggen. Heeft ze veel gehuild? Nee, mijn moederinstinct heeft het overgenomen en is op standje overleven gaan handelen. Ik voelde al die tijd dat er iets niet klopte maar werd niet serieus genomen. Ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was voor haar. Bij me houden en dragen. 

Inmiddels was Jackie gewend geraakt om bij mij in slaap te vallen. Haar bedje, de box, de autostoel en zelfs de wagen waren helemaal geen fijne plekken voor haar geweest omdat haar voeding dan omhoog kwam en haar buikje zeer deed. Warme buik op buik contact was voor haar het allerfijnst. De droomritme methode is onze redding geweest. We hebben Jackie eerst de ruimte gegeven om weer helemaal lekker in haar vel te zitten. Geen pijn in haar buikje meer, geen onrust. En dat is ook precies waar de methode over gaat.

Eerst op zoek naar de oorzaak en deze aanpakken. Daarna konden we mijn functie van levend matras langzaam stap voor stap afbouwen. Niks forceren, meegaan op de ontwikkeling van Jackie, haar natuurlijke slaapritme, zonder huilen en alleen als het goed voelde. Jackie heeft nu een stevige slaapbasis. Als ze ons nodig heeft omdat ze ziek is, tandjes krijgt of een drukke dag heeft gehad helpen we haar wat meer. De basis is er, het fundament waarin ze heeft geleerd om zelf in slaap te vallen is in beton gegoten. Hier kunnen we dan ook weer gemakkelijk op terug vallen. Iets dat we bij onze middelste zoon nooit gehad hebben. 

Het geeft zoveel rust. Het haalt de twijfels en het dubbele gevoel weg als ik haar toch even meer help om in slaap te vallen. Ik heb geen angst meer om weer vast te komen zitten in de rol van levend matras of dat ik weken bezig ben om het weer recht te trekken. Ik kan handelen vanuit mijn gevoel en intuïtie dat gun ik alle ouders.  

Schuldgevoelens zijn in deze periode meester geweest in mijn hoofd. Had ik vaker naar de huisarts moeten gaan? Had ik toch weer borstvoeding moeten proberen? Allemaal gedachtes waar ik helemaal niks aan heb gehad. Waar ik wel iets aan heb gehad is dat ik weer heb geleerd om te vertrouwen op mijn gevoel, er naar te luisteren en te handelen. In periodes van weinig slaap is het soms moeilijk om in verbinding te blijven met je intuïtie en hier naar te luisteren. Ik help je graag om deze verbinding weer te herstellen door naar je te luisteren en samen op zoek te gaan naar de oorzaak van de onrust en het slechte slapen van je kindje.  Je hoeft het niet alleen te doen! 

Lieve groet,

Sandra 

p.s. Jackie heeft inmiddels drie provocatietesten gehad. De eerste keer reageerde ze met galbulten en reflux klachten, de laatste twee keer kreeg ze koorts en reflux klachten. Symptomen die niet bij alle artsen bekend zijn bij een koemelkallergie. In overleg met de kinderarts mogen we nu een half jaar wachten met provoceren. We blijven duimen dat ze er de volgende keer geen last meer van heeft.